KARAYEMİŞ

YETİŞTİRİCİLİĞİ

Karayemiş (Prunus laurocerasus L.)

anavatanı Doğu Karadeniz Bölgesi olan ve

bölgemizde ‘Taflan’ adıyla bilinen meyve ve süs

bitkisi olarak yetiştiriciliği yapılan bir

meyvedir.

Karadeniz bölgesinde yol kenarlarında,

ev bahçelerinde, parklarda çok sık rastlanılır.

Meyvesi pazarlarda satılır ve bölge halkı

tarafından severek taze olarak tüketilir.

Ayrıca reçeli, pekmezi, tuzlaması yapılır ve

kurutularak tüketilir. Meyveleri mide ve

barsak hastalıklarına iyi geldiği şeker

hastaları için uygun olduğu, tokluk verdiği için

diyet meyvesi olduğu, çekirdeğin içinin de

tansiyon ilacı olarak kullanıldığı bilinmektedir.

Ayrıca kışın yaprağını dökmediği için

yaprakları kışın hayvan yemi olarak kullanılır.

Yine yapraklarında bulunan Aqualaurocerasi ya

da Laurocerasin maddesi ile yapılan ilaçlar

öksürük dindirici olarak ve antispazmatik

olarak kullanılır. Ayrıca meyveleri likör

yapımında kullanılır. Köklerinin yüzlek olması

nedeniyle meyilli arazilerde erozyonla

mücadelede kullanılabilir.

EKOLOJİK İSTEKLERİ

Kökleri fazla derine gitmediğinden

kurağa ve soğuğa fazla dayanıklı değildir.

Karadeniz iklimi sahil kesiminde yetiştiriciliği

yapılmaktadır. Vejetasyon döneminde yağışın

yeterli olması meyve iriliğini artırmaktadır.

Toprak isteği bakımından çok secici

değildir. Tınlı-kumlu geçirgen ve organik

maddece, bitki besin elementlerince bol

topraklarda iyi yetişir.

BİTKİSEL ÖZELLİKLERİ

Karayemiş bitkisi yaz kış yaprağını

dökmeyen (herdem yeşil) boylu çalı yada ağaç

halinde bulunur. Ağaç boyları 6-10 m kadar

boylanabilmektedir. Yaprakları elips biçimde

5-25 cm uzunlukta, çiçekleri beyaz renkli 5-15

cm boyunda salkım halindedir. Erkek ve dişi

çiçekler aynı bitki üzerinde olabileceği gibi

bazen ayrı ayrı bitki üzerinde bulunmaktadır.

Periyodisiteye açık bir bitkidir.

Çiçeklenme Mart-Mayıs aylarında

olmakta çeşitlere bağlı olarak 20-25 gün

sürmektedir.

Meyveleri 6-25 mm boyunda

olup,önceleri yeşil renkte olgunlaştıkça tiplere

göre kırmızı, mor, sarı ve beyaz olmakla

birlikte genellikle siyaha yakın koyu bir renk

alır. Meyveler yalancı meyve tipindedir. Meyve

şekli yuvarlak, oval ve silindirik olabilmektedir.

Meyve olgunlaşması çeşide bağlı olarak

haziranda başlayıp ağustos ayı sonuna kadar

hasat edilmektedir. Tam olgunlaşmış

karayemiş meyvesinde SÇKM %17.6, sitrik asit

cinsinden toplam asitlik %0.26, pH 4.3

civarındadır. Karayemişlerde ağaç başına

verim 20-110 kg arasında değişmektedir.

Ortalama verim 50 kg’dır.

ÇOĞALTILMASI

Karayemişler tohum, kök sürgünleri

veya çelikle çoğaltılmaktadır. Genellikle kök

sürgünleri ve çelikle çoğaltma fidan

üretiminde kullanılması yaygındır.

BAHÇE TESİSİ

Karayemiş meyvesi Karadeniz sahil

kuşağında genellikle ev bahçelerinde ,yol

kenarlarında, sınır ağacı olarak tek ağaç olarak

veya sınırlarda çit olarak yetiştiriciliği

yapılmaktadır. Meyvelerin tadı bölge insanının

damak zevkine uygun olması pazar değerini

artırmıştır. Ağaçları 6-10 m arasında

boylandığından dikim mesafesi 6X7,7x7,8x8

şeklinde yapılmaktadır. Toprak pH’sı 5-7

arasında asit karakterli topraklar uygun

olacaktır. Dikim şekli olarak arazi yapısına

bağlı olarak kare, üçgen ve kontur dikimlerden

biri tercih edilebilir. Dikim çukurları önceden

açılır, çukurlar 60-70 cm genişlikte ve 60-70

cm derinlikte olması yeterlidir. Dikim diğer

meyve fidanlarında olduğu gibidir.

Karayemişlere verilecek şekil Goble,

Modifiyelider, Palmet şekillerinden birisi

olabilir. Karayemişlerde budama ağaçlara su

yürümeden önce ve sürgün uzaması başlamadan

erken ilkbaharda yapılması uygun olacaktır.

Gübreleme ilk dikimde diğer meyve

fidanlarında olduğu gibi 100-200 g DAP, fidan

çukurunun altına ahır gübresi ve üst tarla

toprağı karıştırılarak verilir. Yetişkin

ağaçlarda ise gübreleme diğer meyve

ağaçlarında olduğu gibi toprak tahlil

sonuçlarına göre yapılır.

Karayemişler de yazın sıcak günlerinde

sulama yapılması meyve kalitesini ve gelişimini

artırır.